Wat kan ik nou eigenlijk verwachten??
Wat verwacht ik van mezelf?!
Ik voel een soort blinde paniek op komen die inmiddels met 180km per uur van top tot teen door mijn lijf raast.
Ja, paniek over of ik er wel goed aan gedaan heb, wat er van mij verwacht wordt.. over wat ik van mezelf verwacht.
En ik weet waar dit naar toe gaat, het is niet de eerste keer dat ik me hier begeef.
Ik was zoo overtuigd dat ik dit wilde.
Echt er was geen twijfel mogelijk.
Vastbesloten en strijdvaardig zat ik tegenover haar en gaf ik mezelf op met een DIKKE ENERGIE JA, zelfs nog voor ze de vraag kon stellen.
Dit ging ik doen.
Dit moest ik doen.
Als een soort oer-dans tussen hoofd, intuïtie, vrouwelijke kracht, mannelijke schijt-aan & ik-kan-alles energie besloot ik het te doen!
Ja! BAM!
Het was kristalhelder wat het me zou opleveren.
Of het dat ook mij zou opleveren, de onzekerheid daarover schoot als een schim door mijn hoofd, maar die wuifde ik heel snel weg.
Tuurlijk. Ik kan dit!
De energie en vastberadenheid van toen is plotsklaps verdwenen wanneer ik het wat laat bezinken.
Ook omdat het startmoment ergens een dezer dagen (of was het nou volgende week?) nadert. Ik weet ineens niet meer zo zeker of ik dit wel wil. Of ik dit wel kan.
De moed die ik eerder voelde is omgetoverd tot een vette twijfel aan het programma, aan mezelf, aan mijn talent/kunnen/kennis, mijn leiderschap, mijn commitment.
Kotsmisselijk maakt het me. Ik laat het niet merken, want spreek ik het uit, dan… (dan wat?!) Quasi vrolijk loop ik als een kip zonder kop door het huis.
Ik stop het gevoel steeds opnieuw weg, wat natuurlijk helemaal niet lukt.
Intern vreet het aan me.
KAN IK DIT WEL?
De vragen razen als een tornado koppeltje duikelend mijn overvolle hoofd binnen.
Hoe gaat het dan in z’n werk?
Wanneer start het ook al weer precies?
Waar vind ik alle info?
Wat heb ik gedaan..
Moet ik nu al niet iets doen..
Hoe gaat dit mij, mijn leven, mijn zijn veranderen?
Wil ik wel veranderen?
Wat levert het ook al weer op?
Ik voel het in mijn hele lijf, mijn ademhaling zit veel te hoog, waardoor ik alleen maar nog zenuwachtiger word.
Ik sta daar in mijn eentje op die denkbeeldige hoge berg in Ibiza uitkijkend op magisch Es Vedra vlakbij de afgrond en kijk over het randje de diepte in.
Ik word duizelig.
Ik heb gezegd dat ik ga springen.
Ga ik echt springen?
Ja, ik doe het, kan mij het schelen.
IK SPRINGGGGGG.
Dit gebeurt er iedere keer wanneer ik een investering doe, waarvan ik weet dat het me ‘iets’ gaat opleveren.
En ook wat ik bij mijn klanten voel.
Net voor de start treedt de twijfel toe.
Sommigen stellen mij vragen waaruit ik de paniek proef.
I’ve been there, done that.. dus ik maak het meteen bespreekbaar.
Jij en ik weten waarom dit gebeurt, toch?!
DAAR ZIT JE GROEI.
En dat het met paniek, zenuwachtig en/of kostmisselijk zijn aangekondigd wordt, dat nemen we maar voor lief, vind je ook niet?!
Is iemand totaal niet meer comfortabel, dan is er in ons gesprek voorafgaand aan de JA iets niet goed gedaan of niet duidelijk geweest.
Dat wordt tijdens het gesprek vanzelf duidelijk.
En wil iemand dan echt niet meer, dan is de paniek niet voor niets geweest.
Het kan dus ook een teken zijn.
Ik onderzoek graag met je of het blinde paniek groei angst is of echt niet meer willen.
Dus maak het bespreekbaar. Het helpt je.
Verkies je namelijk moed boven comfort dan gebeuren er wonderen!
Lie(f)s