Heb jij dat ook? Dat een foto, herinnering of een andere trigger je terugbrengt in de tijd. 
Vandaag deel ik mijn herinnering met jou.
En waarom deze? Toeval bestaat niet.
Ik vierde vandaag de aanmelding van weer een nieuwe klant, een mooie review, mijn gezondheid en vooral mijn overvloed aan vrijheid en liefde. Toen popte mijn reis naar Sierra Leone op. 

Als vrijwilliger ging ik mee met @sander_de_kramer  naar Sierra Leone voor de stichting #SundayFoundation.

Sunday Foundation

Sander en ik leerden elkaar kennen, volgens mij in de Business Club van de Kuip (Stadion van Feyenoord).
Gezellige Rotterdamse gozer, de oprichter van de Straatkrant voor Daklozen. We klikten direct.
Het tomeloze enthousiasme van deze idealist raakte me.

Nog geen week later spraken wij af om latte macchiato te drinken in de Rotterdamse bieb.
Sander wachtte al op een wat rustigere plek en compleet voorbereid opende hij zijn laptop.
Aan de hand van zijn foto’s nam hij me mee in zijn missie.. 
De energie, prachtige en hartverscheurende verhalen maakten dat ik me wilde inzetten voor de #SundayFoundation.
Sander’s oeverloze liefde voor rechtzetten wat krom is, komt nog steeds direct binnen in mijn hart.

Mijn leven bestond op dat moment uit lekker moederen, het hebben van een enorm financieel bevoorrecht leven. 
Ik deelde veel en ik wilde maar wat graag liefde teruggeven aan de wereld.
Een bijdrage leveren. De vorm wist ik nog niet. Dat ik Sander ontmoette kon geen toeval zijn..

Enfin, ik besprak het thuis en met Sander, kocht mijn ticket en ging mee naar Sierra Leone.
Tijdens de reis (trein, vliegtuig en een gammele ferry in Freetown, waarvan er 1 een maand eerder gekapseisd was, met honderden doden tot gevolg) bereidde Sander me voor op wat ik wel/niet kon zeggen èn doen.

‘Gebruik nooit het woord diamant, rebel. Blijf bij mij. Wacht tot ik zeg dat iets kan. Houd je rugzak op jouw buik. Kijk uit voor…’
tegen de tijd wij arriveerden, scheet ik peuken.
Wat als er mij iets gebeurt, mijn gezin.. mijn 2 jochies??!

Ik kon niet terug en hield me gedeisd.
Deed net of alles normaal was en volgde lijdzaam wat er van me gevraagd werd.
En… ik genoot. Ik heb nog nooit zulke blije mensen meegemaakt. Ik herinner me nog ieder detail van deze reis.

Sierra Leone 60 kleuren groen in 1 beeld

De organisatie aldaar bestond uit 2 coördinatoren, 1 voor het noorden en 1 voor het zuiden van het land.
Zij bewaakten ook onze vooruitgestuurde containers met krukken, rolstoelen, Cruyff (voetbal)schoenen, Sparta tenues, etc.
Sander regelde echt alles wat maar mee kon helpen aan het opbouwen van een naoorlogsgebied, een beter leven daar, in hun eigen land met hun normen en waarden.

De blijdschap van deze mensen, het rijden van noord naar zuid over wiebelige wegen, de 60 kleuren groen, iedere ervaring zit in mij, voor altijd.
Een filmavond (Coming to America met Eddy Murphy) afgespeeld met een aggregaat op diesel die natuurlijk ook een x uitviel, Sander die voedselvergiftiging opliep.. 

Wat mij het meest bij gebleven is? 

Hun veerkracht is het eerste wat in me opkomt.
Eigenlijk is alles me bij gebleven.. Deze mensen vierden iedere avond de dag.
Ze zaten naakt voor hun lemen hut te wachten tot hun enige shirt en broek door de zon droog werd.
De angst van de kinderen om niet uitgekozen te worden naar school te kunnen (ieder kind wat zich meldde werd natuurlijk aangenomen).
Ook meisjes die verkracht waren kregen een kans. 

Sander werd overal juichend als een koning onthaald en ze noemden hem Ouwe Dibbes.
Het uitdelen van de schoenen en krukken aan de opzettelijk verminkte of met manchetten geamputeerde oorlogslachtoffers.
De blijdschap met een verkeerde maat schoen. Of de blijheid na het onderling tussen geamputeerden omwisselen van linker- en rechterschoen. Door brandend plastic in ogen verblindde mannen, die vol trots met hun handen en een vette grijns hun nieuwe schoenen voelden.
Of de blije koppies van kinderen die konden bewegen in een rolstoel.
De dankbaarheid van een jochie dat medische hulp nodig had en wij naar wat door moest gaan als ziekenhuis (lees: gebouw zonder buitenmuren, met vuile lakens als wand en met loslopende honden) brachten. 

Door VN uitgeroepen als ‘slechtste plek op aarde’

Sander ging als journalist in 2007 naar de door de VN uitgeroepen als ‘slechtste plek op aarde’ en trof kinderen met oedeembuiken in de mijnen, voor een louche gast diamanten zoeken. Het werd zijn missie om deze kinderen te redden.
Inmiddels heeft hij in de afgelopen jaren íedereen die in zijn buurt kwam geholpen.
En hij helpt nog steeds. Hij leerde en leert hen zelfvoorzienend te zijn.

Inmiddels opende de stichting nog meer scholen.
Daar ligt de kracht van deze stichting.
Het land empoweren door het bouwen van schoolgebouwen, aannemen leerkrachten voor het onderwijzen van de meest achtergestelde, kwetsbare kinderen. Kinderen wiens ouders gestorven waren in de oorlog, en die noodgedwongen bij een oom woonden.
Die oom, die zelf ook al 10 kinderen te voeden had.  En dan gaan je eigen kinderen bij het uitdelen van eten en het betalen van schoolgeld voor op de neefjes en nichtjes.

Ook hielp hij vrouwen door middel van Microkrediet projecten.
De krachtige mannen waren in de oorlog gesneuveld. De krachtige vrouwen ontwikkelden zich als ware ondernemers.

Het hebben van een ander geloof is wanneer je geen eten hebt absoluut geen issue: moslims en christenen werkten met elkaar. 

Wat wij vanaf dag 1 meemaakten, waar wij verbleven, welke enge dingen ik gezien heb? Ik kan er nog 3 blogs mee vullen. 

Sander hielp ook mij. Dankbaar voor dit avontuur ga ik verder met het vieren van de dag.

Volg Sander, lees zijn meeslepende verhalen. Koop al zijn boeken! 

Klik op de link: Boek Chief Ouwe Dibbes

En @Sander, mijn leven ontwikkelde zich in een andere richting. Ik heb nooit iets kunnen doen met mijn rijke ervaring voor de stichting. Mij als mens heeft het meer dan je weet geholpen om in mezelf te geloven, om de veerkracht van de bevolking in Sierra Leone zo van dichtbij te mogen ervaren en in te zetten in mijn eigen leven. Dus mocht je mijn hulp voor de stichting alsnog nodig hebben…

Lie(f)s